Bir Şehre Veda Ederken...

       Ve takvimden bir yaprak koptu bugün.Bu defa tek bir dosta değil vedam.Kocaman bir şehre veda ediyorum.Buz gibi soğuğuna rağmen yüreği sıcacık insanların bulunduğu samimi,doğal şirin bir Anadolu kentine veda ediyorum.Benim için çok anlamlı ve özel bir kentten ayrılma vakti geldi..Gelirken bir valizle ,delikanlı ruhumla,yalnız başımayken ,şimdi giderken mükemmel bir eş,dünya tatlısı bir bebek,huzura erişmiş bir ruh ve bir sürü güzel dostun anısıyla,duasıyla çıkıyorum yola.

     ”Vedalar gözleri ile sevenler içindir; Çünkü gönülden sevenler hiç ayrılmazlar.”der Mevlana.Kelkitin güzel yürekli insanları,değerli meslektaşlarım,sevgili öğrencilerim inanın hepinizi gönülden sevdim. Bundan sonraki çalışma hayatımda bu kadar bütün olmuş,aynı sinerjiye sahip,yardımsever,anlayışlı insanlarla bir arada olur muyum bilmem,ama temennim o yönde. Hepiniz benim için ilk göz ağrısısınız,değerlisiniz.Hepiniz ayrı ayrı değerler kattınız hayatıma,anılarıma eklendiniz.

 

      6 yıl kimine göre bir ömür, kimine göre ise basit bir zaman ölçüsü…Benim için çok değerli yıllardı.Daha dün gibi gelişim ve şimdi kalkıp gidişim. Gitmek kolay da dostlara veda zor geliyor.Elbislerle birlikte anılarıda topladım yanıma,birkaç fotoğraf karesiyle dostun gülüşünüde aldım yola çıkıyorum şimdi. Hepinizi Allah’a emanet ediyorum.Kelimeleri biraya getirmek gittikçe zorlaşıyor ne yazık ki,hakkınızı helal edin .

Sevgiyle..