9 ay süren yolculuk

Hamileliğimle ilgili bir yazı yazayım istedim..

      Seni ilk gördüğümüzde işte bu kadarcıktın.Rutin kontroller için gün saydık babanla,1 ay dolsun hemen , seni görelim, bakalım büyümüş müsün boyun kaç,kilon kaç olmuş diye meraktan ölürdük.Doktor  Mart ayının 15 inde muhtemelen doğacağını söyledi ve aylardan henüz Ağustostu...Koskoca 8 ay nasıl geçerdi,o zaman çok uzak gelirdi doğumun ama zaman çok çabuk geçti.Her geçen gün içimdi büyümeye başladın.18 haftalık olduğunda ilk hareketlerini  hissettim içimde bir kelebek uçuyordu sanki,yada minik bir balık guluk guluk yüzüyordu.Sendin o benim kelebeğim,küçük balığım…Artık  hep seni dinler oldum ,hareket ettin mi etmedin mi.Akşam olunca babanda bu heyecana ortak olurdu,başlarda tam olarak hissedemese de zamanla hareketlerin belirginleşti ve sen babanın her elini getirişinde ona doğru geldin..Belli  babayı çok sevecektin,şimdi onu gördüğünde kahkaha atman gibi..

      Sonra bu kadar oldun,henüz vücut hatların belli değil,Allah’ım bu benim bebeğim mi..!İnanılır gibi değildi ,her defasında yine yeniden bir mucizeye tanıklık ediyorduk.Baban doktor kontrollerinde hep yanımızdaydı ,seni görmek için can atıyorduk .

      Evet evet bak ,artık kafan belirmeye başladı…Meleğim doktora sürekli bol bol resmini çektirir olduk,bir daha ki aya kadar ona bakıp heyecanlanır sevinir dolduk..Bu arada okuduğum kitaplarda artık bizi hissedeceğin ve seninle konuşmamız gerektiği yazıyordu,mutemadiyen sohbet ettik seninle,baban ve ben zaman zaman ninni söyledik, bazen hikaye anlattık çoğu zamanda  yanımıza geldiğinde neler yapacağımızı…

     

Seni Yaradan’a kurban olurum..o küçücük burnunu yerim ..Evet artık bir bebeğe benzemeye başladın.bu arada o kelebek uçuşları yerini büyük hareket dalgalarına bıraktı,Akşam olunca uzanıp seni dinledim hep.Karnımın içinde bir oraya bir burya gidip geldin..Ama “aaa Hasan bak bak oynadı” diye ne zaman seslensem saklandınJ

       Sanırım bu son fotoğrafın belirgin olan, 8 aydan sonra artık içerisi baya karışık gözüktüğü için doktor amca fotoğraf vermedi bize..Ultrasonda ellerin görünüyordu çoğu zaman  yada ayakların ,kafanı arkaya çevirdiğin için bundan sonra doğana kadar yüzünü ,o güzel yüzünü göremedikJ

       Artık geceleri uyumak ,kalkmak yatmak,oturmak  güç olmaya başladı ve seni görme heyecanı ,telaşı içimi kapladı.Uykulara zor dalar oldum.Sabahlara yakın senin tepiklerinle uyandım…Ve her tepişinde ,hareketinde sana daha da bağlandım.

        “Tüm bunların yanında sen içimde büyürken bende büyüdüm,yeter ki sen iyi beslen sağlıklı ol diye içmediğim kadar su ,yemediğim kadar fındık,fıstık,ceviz,incir..aklına ne gelirse yedim..sonunda 23 kilo aldım ama  senin o tontiş yanaklarına ,sana değer bebeğim.Çok şükür  gayet sağlıklı doğdun.”

         Hamileliğimin son 3 haftasını evde geçirmek üzer okulu bıraktım,izne ayrıldım,bol bol dinlendik seninle.15 Mart yaklaşıyordu..5 Martta son kontrole gittik..doğum şekli ne olacak onu öğrenmeye.doktor sezeryan dedi,detayları yazmayacağım,ama o an çok üzülmüştüm ,gözlerim dolmuştu,kendimi normal doğuma baya adapte etmiştim çünkü ve sona gelmiştik artık sen doğacaktın.doktor hemen yarın gel “alalım bebeği” dediğinde yüreğim “güm güm” atmaya başladı.Neden bir aksilik mi var diye sormadan edemedim,hayır yok dese de doktor,belikli bir aksilik varmış.Neyse ki  2 gün sonraya gün verildi.7 Mart Çarşamba sabah saat 7.30 da hastanede ol dedi doktorumuz.Koskoca 2 gün ..Hem korku hem heyecan,telaş ,tarifi imkansız duygularla yattım kalktım 2 gün..Hatta bir ara ağladım “artık bebeğim içimde oynamayacak mı diye”..Tuhaf bir ruh hali.Değişik duygular,gelgitler yaşarken biricik baban,biricik eşim hep yanımdaydı,her zaman bana destek oldu moral verdi.

Hamilelik çok güzel bir yolculuk Allah’ım her kadına ama isteyen her kadına yaşatsın…Ve  7 Mart saat 6 ben ayaktayım…Yolcuğumuzun devamını başka bir yazımda anlatacağım inşAllah.