Sezeryanla doğum yapmak...

      Öyle uzaktan sanıldığı kadar kolay değil bikere onu söyleyeyim.Normal doğum yapmadım bilmiyorum ama emin olun hani şu ortalarda ben "çatır çatır doğurdum " diye gerinerek gezen,kimi zaman sezeryanla doğuran annelere "aman sende oda doğum mu diyen,hatta içten ice ezmek için fırsat kollayan insanlar varya emin olun bizde sizin kadar acı çekiyoruz,hatta uzunca bir süre.Ve ister normal ister sezeryan olsun doğum doğumdur ve her türlüsü zor ve sancılıdır...

     Sezeryan olmayı ben seçmedim.Şartlar onu gerektirdi,Yiğit'in kordonu boynuna dolanmıştı (ki bunu ameliyat masasında öğrendim.Doktorum beni iyi bildiği için panik yaparım diye söylememiş) başka nedenler vs derken hayırlısı buymuş diyip 2 gün içinde kendimi ameliyata hazırlamaya çalıştım.İnsan hiç yaşamadığı birşeyden korkuyor ama o kadar da çok değil.Şuan olurda 2.bebişim olursa ilkinden çok daha fazla korkuyorum sezeryandan..Aslında çok güzel bir ameliyat geçirdim.Sonrasında ağrım sızım oldu evet ama gerçekten zaman herşeyi unutturuyor.

     Karlı bir günün sabahında uyanıp hastaneye gidişim,ameliyat için yapılan ön hazırlıklar,ameliyat önlüğünü giyişim,o sedyeye yatışım,uzun koridorlardan geçişim ve buz gibi odada tepemdeki o lambalara yansıyan ameliyat sahnesi,arasıra kalbimin dayanamayağını hissedişim,nefesimin hızlanması,tepemdeki anestezi teknikerinin telkinleri,dilimdeki dualar,duvarda duran saate bakışım ve kaburgalarıma doğru giren soğukhava,aynı zamanda o basıncı hissedişim,ardından Yiğit'in sesi ve gözyaşı,mutluluk....Hepsi bir film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor.Bir bebeğe sahip olmak sanıldığı kadar kolay değil aslında.

     Spinal anesteziyle ameliyat oldum.Bu kararı ameliyat masasında birden verdim.Hiçbir fikrim yoktu aslında.Ayrıca aşırı kararsız biriyimdir.Doktor ne olsun dedi Genel mi Spinal mi..Şey kem küm derken Spinal olsun diyiverdim.Peşi sıra sinek ısırığı gibi bir iğne,ayaklarımdan yukarı doğru bir sıcaklık,ardından uyuşukluk,hafif kafamın dumanlanması...bunları anımsıyorum.He birde Yiğitin dünyaya gelmesinin ardından sabırsızlıkla o masadan kalkmak istemeyi.Sürekli doktoruma" bitmedi mi " diye sorduğumu,nefes alamadığımı söylediğimi felan hatırlıyorum.Dikişler yapılırken baya gerildim,korktum sanırım.Oysa sağa sola çekiştirmeler dışında  birşey hissetmiyordum .

     Ameliyattan çıkışım,gülerek odama gidişim,eşim ve sağlık görevlilerinin eşliğinde sedyeden kendi yatağıma aktarılışım.Rabbim kimseyi yatalak etmesin..Ameliyatın ardından 4 saat sonra ayağa kalkabildim.Bir ara "yok dedim ben ömrü billah yürüyemeyeceğim galiba".Korku endişe,ayaklarımı bacaklarımı hissetmeyişim beni baya tedirgin etti..Yine hemşireler eşliğinde ayağa kalkışım,yere bakmadan yürüme çabası,düşme tehlikesi,baş dönmesi ve tüm bunların yanında pörşümüş ,içi boşaltılmış,yaralı bir karın, ortadan ikiye dölünmüş bir vucüdu taşıma, hareket ettirme gayreti...Gerçekten o ilk ayağa kalkış,hastanenin koridorlarında bir elim karnımda bir elim duvardan destek alarak yürüyüşlerim,canımın yanması,bazen acıdan,ağrıdan inleyişim..Hepsi belleğimde dün gibi duruyor.

      Ben acıya o kadar  dayanıklı değilim .Yine iyi üstesinden geldim bu işin.Saolsun eşim,kayınvalidem,akrabalarım,arkadaşlarım herkesin yardımıyla kolay atlattım o günleri.Umarım bir dahakine yine bu kadar şanslı olurum.

      Sezeryan sonrası 15 gün belki daha fazla sağ tarafıma yatamadım.Düğüm atılan taraf.Ne tek başıma yatağa uzanabildim ne de kalkabildim,ayağa doğrulup dimdik durmak baya zordu,düşünün birde bebeği emzirmek var bunların yanında.Zaten sezeryanla bebek sahiib olan anneler ilk 15 güne belki daha fazla bebeğiyle düzgün ilgilenemiyor.Çünkü anne de yaralı ve bir bebek kadar hassas oluyor,bakıma muhtaç oluyor.İlk günler çok üzülürdüm,ağlardım.Bebeğime bakamıyorum,onunla ilgilenmiyorum vs diye.Lohusalık da bir yandan tabi.

          Normal doğum yapmadım bilmiyorum,eminim o da çok zordur.Ama normal doğum yapan kişilere demem o ki ,etrafınızda sezeryanla doğum yapan annelerin canını sıkmayın.Hepsi takdir-i İlahidir.He ben normal doğuramam diyip sezeryan isteyenleri ayrı tutuyorum.O da değişik bir durum,üzerinde çokca tartışılır.Ama benim  böyle bir imkanım olsa kesinlikle şansımı denerdim.O mucize bambaşka olmalı.Son kontrolümde doktorumun normal doğum yapamayacağımı söylediğinde başımdan aşağı kaynar sular döküldü,gözlerim doldu.Neyse ki doktorum çok iyiydi de ağlamadan beni teselli etti.Kısmet ne diyelim.Ben en başından beri "hayırlısı olsun,sağlıkla bebeğimi kucağıma alayım " dedim.Şükür hiç bir sorunla karşılaşmadım.Darısı bebek bekleyen tüm annelere,anne adaylarına.

  

         Aslında ben kaç gündür uykusuzum.Güya bugün erkenden uyucaktım ama nerden esti aklıma bilmiyorum.Sanırım doğum hikayemi  anlatasım geldi :)  

Bu meleğe sahip olabilmek için insan herşeye katlanır ama değil mi.İsteyen herkese versin Rabbim,mahrum bırakmasın.Eğer acı çekilecekse varsın onu doğururken çekilsin,başka acılarını göstermesin..

Gece gece çok konuştum ben oğluşumun yanına gidiyorum.Sevgiler...